خشخاش ایرانی و ترکیبات آن
خشخاش ايراني با نام علمي Papaver bracteatum از تيره Papaveraceae براي اولين بار توسط Lindley در سال 1821 شناخته شد.
گونه P. bracteatum داراي ساقه راست بدون انشعاب با تك گل انتهايي، 4 تا 6 گلبرگ قرمز پررنگ با يك يا دو لكه سياه در قاعده و كرك هاي كوتاه و متراكم بر روي كاسبرگ قابل شناسايي است.
گونه P. bracteatum نسبت به شرايط خشك سازگاري بهتري داشته و اغلب در مناطق سنگلاخي و شيب هاي رو به جنوب در ارتفاعات رويش دارد. اين گونه در دو منطقه كاملاً مجزا در ارتفاعات البرز شمالي و كردستان (مهاباد) در غرب ايران وجود دارد.
تركيبات شيميايي زيادي در این گیاه گزارش شده است. آلكالوئيدها مي توانند در اندام هاي مختلف گياه با غلظت متفاوت ديده شوند. تبايين 98 درصد كل آلكالوئيدهاي خشخاش ايراني را تشكيل داده و بين 7/0 تا 3/1 درصد ماده خشك ريشه را شامل مي شود.
منابع:
Foroozandeh-Shahraki A, Mehrafarin A, Akhondzadeh S, Naghdi Badi H, Qaderi A, Hajiaghaee R, et al . Analytical Review on Persian Poppy (Papaver bracteatum Lindl.) as a Native and Economical Medicinal Plant. J. Med. Plants. 2013; 4 (48) :1-12.
شما می توانید این خبر را در قالب یک فایل PDF چاپ یا ذخیره کنید. |